 Strona główna
|
Treblinka II
Tym którym udało się uciec byli ścigani przez lokalną policję i strażników z obozu pracy - Treblinka I. W momencie gdy wybuchło powstanie w obozie znajdowało się ok. 1000 więźniów, z których tylko 200 udało się uciec. Z tych 200 jedynie 60 doczekało końca wojny. Więźniowie, którzy nie zdołali uciec zostali zmuszeni do zacierania śladów po obozie. Komory gazowe nie ucierpiały w wyniku powstania i jej ostanie ofiary zostały zagazowane 21 sierpnia 1943 r. Transporty te miały numery PJ207 i PJ208. Po unicestwieniu tych transportów ziemia na terenie obozu została zaorana i posadzono drzewa. Obóz z miejsca zagłady tysięcy istnień ludzkich przeistoczył się w farmę, na której dla niepoznaki jakby nic się nie stało gospodarował jeden ze strażników ukraińskich - Streibel. Żydzi pracujący przy rozbiórce obozu zostali wysłani do obozu zagłady w Sobiborze. Ostatni transport z wyposażeniem obozu wyszedł 20 października 1943 r. |
początkach 1943 r. w obawie przed likwidacją obozu i znajdujących się w nim
więźniów zawiązał się w obozie w Treblince ruch oporu. Należeli do niego m.in.
Galewski, dr Julian Chorazycki, Zelo Bloch, Zvi Kortland, Rudolf Mazarek i dr
Leichert (w/w nazwiskach mogą wystąpić błędy typu brak kropki nad "z", jeśli
ktoś zna poprawność nazwiska to proszę o kontakt). Data wybuchu powstania
została wyznaczona na godzinę 18.00 2 sierpnia 1943 r. Z początku wszystko
szło według planu. Dorobionym kluczem otworzono arsenał, a znajdującą się w
niej broń rozdano powstańcom. Jednak w pewnym momencie zostali zauważeni przez
co powstanie wybuchło wcześniej niż planowano. Powstańcy otworzyli ogień do
obozowych strażników i wysadzili stację benzynową znajdująca się na terenie
obozu. Tłumy więźniów zaczęły napierać na ogrodzenie obozu próbując się z
niego wydostać. Z wież strażniczych otworzono do nich ogień, w wyniku czego
większość z nich została zabita.
|
|